Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει σαν να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’αυτά.
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας.
Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
- οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων - εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση,
την κοροϊδία, κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
- σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
- όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.
Μενέλαος Λουντέμης
«Learn to Leave »
Learn to leave. From the safety of perforated embraces.
From handshakes that haunt you.
From the memory of a pseudo-happiness.
Leave - quietly, silently, without screams, drawn-out goodbyes.
Don’t take anything with, neither mementos, nor jackets for the road.
Run far away from supposed shelters even it’s hailing outside.
Learn to look deel into the eyes when you say goodbye and not down or into space.
Mean your words, don’t demean them, please.
Learn to look at the hourglass, to be seeing that your time is up.
No hugs, letters, dedications, at some point we’ll meet again my love.
All the evenings and songs won’t ever be yours.
Accept it.
Stop loving the Future, when all you have is the Present.
Leave from where you don’t know why you’re there - from there where they don’t
know why they keep you.
Part with songs that you loved, places you walked.
You don’t have as limited of an imagination as you think.
You can make brand new stories, with new heaven and salt.
Let them bring to mind a bit of fall, much summer and that boundless Spring.
Leave from there where they don’t give you what you need.
From the disporportioned, the mediocre and the little.
Demand to get back what you give - you don’t owe them.
Learn to respect your love, your time and your heart.
Don’t beleive what they say - love is not inexhaustible, it ends.
The heart breaks, you’ll be beating it one day and it won’t be working.
Understand that second chances are for slaves, third ones for the ridiculous.
Don’t fear the word-meaning correspondece, call a relationship relationship,
a mockery mockery.
Argue with yourself sometimes that wastes away crying like a baby and you waste
your time giving it a lollipop that the nursling may not get upset.
Learn to look for loves reminiscent of Casablanca, not contracts of limited time.
And learn to leave from there where you never really existed.
Leave even if it seems like they’re uprooting your child from the womb.
Leave for all the things you though real, in case you ever manage to get to them.
Menelaos Lountemis